Projekt Wielkiego Sandomierza

Projekt Wielkiego Sandomierza, zapoczątkowany w okresie międzywojennym, był wyrazem ambicji lokalnych władz miejskich oraz odpowiedzią na rosnące potrzeby rozwojowe miasta. Utworzenie Centralnego Okręgu Przemysłowego (COP) oraz planowane powstanie nowego województwa stanowiły kluczowe czynniki motywujące do inwestycji w rozwój infrastruktury miejskiej.

W Sandomierzu podjęto szereg działań mających na celu przygotowanie miasta do przyszłego wzrostu populacji i powiększenia obszaru miejskiego. Budowa budynków biurowych, dróg oraz nowych dzielnic była realizowana pod czujnym okiem dr inż. architekta Jana Zachwatowicza z renomowanej Politechniki Warszawskiej.

Projekt Wielkiego Sandomierza zakładał znaczący wzrost populacji miasta do 120 tysięcy oraz rozszerzenie obszaru miejskiego do 2600 hektarów. Spotkanie lokalnych polityków i architektów z Politechniki Warszawskiej, które odbyło się 6 czerwca 1939 roku, było wyrazem zaangażowania w realizację tego ambitnego planu. Omawiano wówczas szczegółowe założenia nowej dzielnicy, która miała być centrum kulturalnym i handlowym, zapewniającym mieszkańcom dostęp do różnorodnych usług oraz przestrzeni rekreacyjnych. Planowano także otwarcie szkoły wyższej, co podkreślało aspiracje Sandomierza jako ośrodka edukacyjnego.

Mimo że projekt Wielkiego Sandomierza nie został nigdy zrealizowany z powodu wybuchu II wojny światowej, jego plany i wizje pozostają ważnym świadectwem dążeń miasta do modernizacji i rozwoju w okresie międzywojennym.

opr.SztucznIntelig.